Στην Alpha υπάρχει μία αριστοκρατική αντίληψη για το κάθε τι. Η κουλτούρα των ανώτατων στελεχών της είναι τέτοια που δεν θα τους επέτρεπε να αναπνέουν σε ένα δωμάτιο μαζί με παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Όταν, λοιπόν διαπραγματεύονται με κάποιον για το μέλλον της Alpha, έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κι εν πάση περιπτώσει, αν η ριμάδα η ζωή τους ρίξει στην ανέχεια, να έχουν τουλάχιστον εξασφαλίσει ότι δεν θα χαθεί η δική τους «κουλτούρα»...
Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δεν λαμβάνει υπόψη του αυτό το ανθρώπινο στοιχείο να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν να έχουν ήδη συζητήσει τα τελευταία χρόνια με τόσους πολλούς και να έχουν καταφέρει την ίδια ώρα να διαφωνήσουν με πολλούς περισσότερους.
Καταρχάς να πούμε ότι αυτό δεν είναι κακό. Ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και προσωπικά οι άνθρωποι αυτοί μου είναι πολύ συμπαθείς. Μπορεί όταν μπαίνεις στο γραφείο τους να αποκτάς την αίσθηση ότι εισέρχεσαι στο εσωτερικό ενός κλειστού λονδρέζικου club, αλλά κι αυτό έχει τη γοητεία του. Για να μην πούμε ότι εμπεριέχει και ένα αποτελεσματικό εργαλείο marketing. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Alpha Bank έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει στο πελατολόγιό της την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Δίχως να είναι μία snob τράπεζα, έχει κατορθώσει να είναι ένα αξιοσέβαστο μαγαζί.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και δέκα χρόνια η διοίκηση της Alpha Bank συζητά. Κάποτε με την Εθνική, κάποτε με ξένους και τελευταίως με την Eurobank και πάλι με την Εθνική. Όταν κάποιος συζητά τόσο πολύ, αυτό σημαίνει ότι τον απασχολεί ιδιαίτερα το μέλλον του. Διαφορετικά θα μπορούσε να αξιοποιήσει διαφορετικά το χρόνο του. Ας πούμε παίζοντας κρίκετ.
Όλες οι συζητήσεις έχουν σκαλώσει σε δύο θέματα. Το πρώτο είναι το τίμημα. Αλλά, το τίμημα είναι πάντα κάτι το σχετικό, κυρίως όταν έχεις να κάνεις με ανταλλαγή μετοχών και όχι με μετρητά. Μπορεί μετά την συγχώνευση να έχει ανέβει σημαντικά η τιμή της μετοχής και να έχεις εξασφαλίσει στο τέλος καλύτερο τίμημα από αυτό που υπολόγιζες αρχικά. Μπορεί και να καταστραφεί η αγορά και να χάσεις χρήματα έτσι κι αλλιώς. Θέλω να πω ότι το θέμα του τιμήματος μοιάζει περισσότερο με πρόσχημα και λιγότερο να ακουμπά την ουσία. Όταν δύο συνομιλητές ξεκινούν έναν κύκλο διαβουλεύσεων, το πρώτο πράγμα που εξετάζουν είναι το τίμημα. Αν δεν συμφωνούν, αν δεν υπάρχει μία καταρχήν προσέγγιση των δύο πλευρών, τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητούν έναν μήνα, όπως έγινε στην περίπτωση της Εθνικής ή πέντε μήνες, όπως έγινε νωρίτερα στην περίπτωση της Eurobank.
Η ουσία μάλλον έχει να κάνει με αυτό που ονομάσαμε «κουλτούρα» του στελεχιακού δυναμικού της Alpha Bank. Θέλουν να εξασφαλίσουν τόσες και τέτοιες θέσεις στο νέο οργανόγραμμα που θα τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια για το μέλλον. Η άλλη πλευρά, τώρα, η όποια άλλη πλευρά, νιώθει ότι δεν συζητά για συγχώνευση, αλλά για άλωση με τη δική της υπογραφή.
Να το πούμε πιο απλά. Σε μία συνεργασία κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Στην περίπτωση της Alpha Bank τα στελέχη της θέλουν να δώσουν λίγα και να εισπράξουν τα πάντα. Ως εμπορική τακτική είναι άριστη. Μόνο που τα πράγματα έχουν φτάσει ήδη σε ένα τέτοιο σημείο που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ελιγμούς στον τραπεζικό κλάδο. Η πίεση των προβλημάτων είναι τέτοια που όποιος δεν τολμήσει, κινδυνεύει ένα πρωί να χάσει και εκείνα που θεωρούσε μέχρι σήμερα ως κεκτημένα. Ή να έχει συρθεί στο τέλος σε μία συμφωνία που θα απέχει σημαντικά από την αρχική, από εκείνη που ο ίδιος είχε απορρίψει ως δήθεν ασύμφορη. Και δεν αναφερόμαστε τόσο στην περίπτωση της Εθνικής, αλλά σε εκείνη της Eurobank. Αν και εφόσον ξεκινήσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων, τα οφέλη θα είναι σαφώς λιγότερα από εκείνα που υπήρχαν πάνω στο τραπέζι μέχρι πριν δύο μήνες...
Η συγχώνευση ή η πώληση δεν είναι υποχρεωτικά. Δεν έσυρε κανείς τα στελέχη της Alpha να κάθονται επί δέκα χρόνια σε τόσα πολλά τραπέζια και να συζητήσουν με το ζόρι.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφιβάλλει για τις ιδιαίτερες ικανότητες του κ. Κωστόπουλου. Δεν έχει ονομαστεί τυχαία πατριάρχης του τραπεζικού συστήματος. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Κωστόπουλος και οι φίλοι του δεν ελέγχουν πλέον τόσες μετοχές όσες ήλεγχαν στο παρελθόν. Και στη σύγχρονη εποχή μας υπάρχουν πολλοί λύκοι που παραφυλάνε να βρουν το ευαίσθητο σημείο στο μαντρί.
Το ερώτημα είναι αν οι άνθρωποι κατανοούν την επικινδυνότητα των λύκων ή αν νομίζουν ότι είναι ασφαλείς στην αίθουσα του club που συναθροίζονται. Ναι, από εκεί ο κόσμος μοιάζει να είναι διαφορετικός. Αλλά, τελικά, δεν είναι...
Θανάσης Μαυρίδης
Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου